5/ SerViesverhaal: Tine Deweerdt
Mijn moeder had smaak…
Ze zou nu 78 zijn geweest…
Nu, bijna 2 jaar na haar dood, rest een “leeg” huis vol herinneringen.
Maar ook een mooi huis, vol mooie tijdloze objecten.
Één voor één eenvoudig, duurzaam, en natuurlijk in kleur en materiaal.
Meer en meer besef ik hoe uniek mijn moeder was, want wat toen mooi was is het nog steeds.
Ze had smaak en ze was een ecologiste avant la lettre, en net daardoor is alles ook gebleven.
Ze had 3 serviezen en die zijn er nog steeds.
Een dagdagelijks, een chique en een thee-of koffieserviesje.
Het dagdagelijkse was bijna volledig opgebruikt en werd vervangen ergens in de jaren 90 door eentje van Piet Stockmans; het chique, in sober wit porselein, staat nog bijna voltallig in de kast; en het thee-of koffieserviesje vertoont sporen van gebruik en mist ook enkele stukken. En net dat laatste heeft zoveel betekenis gekregen.
Het werd enkel gebruikt voor zoetigheid met thee of koffie. Zelfgemaakt gebak, pannenkoeken of wafels. We waren zoetemondjes.
In 2015 maakten we, tijdens een vakantie met m’n ouders, een ommetje voor een bezoek aan het museum van Boch in La Louvière, nu Keramis genoemd.
Daar stond dit handgedraaide serviesje te pronken in één van de vitrinekasten.
M’n moeder straalde …
Ik nog meer, omdat ik toen pas ging beseffen dat dit niet zomaar een serviesje was.
En zij, ook niet zomaar een moeder…
Antonio Lampecco stond er op een kaartje bij het serviesje vermeld.
Slechts enkele bordjes en tasjes zijn gesigneerd met AL.
Ik heb haar toen niet de vraag gesteld waar ze het had gekocht en ook niet wanneer. Ik ken er dus jammer genoeg haar verhaal niet bij.
Wel kreeg het toen pas in mijn levensverhaal een extra betekenis.
Sinds 1992 ben ik een keramist in hart en nieren.
In … stonden werken van Antonio Lampecco en werken van mezelf tentoongesteld in eenzelfde expo te Parijs. Het was een fijne babbel toen, op de opening. Maar in de verste verte had ik toen weet dat dit serviesje van zijn hand was. Hij exposeerde er toen met zijn zeer kenmerkende grote bolvormige vazen met zeer typische kristalglazuren. De typische Lampecco’s. Ondertussen is ook Antonio gestorven.
De oproep naar een servies met verhaal leek me passend om mijn verhaal en zeker dit zeer mooie tijdloze, sobere serviesje te delen. Ik zie het als een ode aan m’n moeder en ook aan een pionier van de Belgische keramiek.
Dat milieu-bewustzijn aan de basis ligt van dit keramisch project zou m’n moeder opnieuw doen stralen…
Tine
Heb jij net als Tine een bijzonder, fascinerend, verrassend, ongelooflijk of ontroerend verhaal te vertellen over jouw favoriete bord, kom of kopje? Vond jij het mooiste bord ooit op reis? Heb je een koffiekopje dat al generaties lang in de familie zit? Laat het ons weten en inspireer mee hét Brugse SerVies!
Bezorg ons je verhaal via emma@republiekbrugge.be
Heel mooi Tine! Zoveel warme herinneringen aan je moeke en de vele tatertijd-momenten met heerlijk gebak, snoepjes en thee uit het mooie servies. En de dochters hebben het van hun moeder: goeie smaak!